Niemand zit te wachten op een juridisch geschil. Of het nou gaat over de erfgrens met de buurman, over een woning met gebreken of over een ontslagkwestie, als je als ondernemer of als particulier betrokken raakt in zulke kwesties, dan kost dat veel negatieve energie. Maar soms is het onvermijdelijk en kun je niet anders dan de strijd aangaan. Om dat met succes te kunnen doen is juridisch – en strategisch – advies van een advocaat onmisbaar en soms zelfs noodzakelijk. Zo is het bijvoorbeeld onmogelijk om zonder advocaat bij de rechtbank of het gerechtshof te procederen.
Niemand zit op een politie-inval in zijn woning te wachten. Het levert naast veel bekijks van de buren, ook materiële schade op. Dit omdat de politie vanwege het verrassingseffect de woning zonder te kloppen of aan te bellen binnenvalt. Wij zien in onze praktijk met enige regelmaat dat verhuurders geconfronteerd worden met schade aan hun pand die is veroorzaakt door een politie-inval bij één van hun huurders. Deze schade bestaat dan bijvoorbeeld uit een kapotte deur of deurkozijn. Voor de verhuurder is het natuurlijk van belang om te weten op wie zij deze schade kan verhalen. Is dat de huurder, de politie of een andere partij? In deze blog beantwoorden wij deze vraag.
De Afdeling heeft met de uitspraak over de reclame op de Weerselose markt het overtrederbegrip genuanceerd. Dit heeft tot gevolg dat bestuursorganen (veel) minder snel gedragingen/overtredingen aan een (rechts)persoon mogen toerekenen. Voor de vraag of iemand als overtreder aangemerkt mag worden, heeft de Afdeling aansluiting gezocht bij de (strengere) criteria uit het strafrecht. Voor de handhavingspraktijk kan dit forse gevolgen hebben. Er zal minder snel sprake zijn een overtreder, wat ook de verhaalsmogelijkheden voor overheden beperkt. Hoe dat precies zit, bespreken wij in dit blog.
Overheden hebben er regelmatig mee te maken; burgers die claimen door verjaring eigenaar te zijn geworden van een stukje overheidsgrond (vaak snippergroen). Dikwijls gebeurt dat nadat burgers er jarenlang gebruik van hebben gemaakt en de overheid de grond opeens nodig heeft of projectmatig op grotere schaal het (illegaal) grondgebruik inventariseert. Burgers beroepen zich er dan op dat zij door bevrijdende verjaring (ex artikel 3:105 BW) eigenaar van de grond zijn geworden.
Het gerechtshof ’s-Hertogenbosch heeft op 1 augustus jl. een uitspraak gedaan waarin het hof heeft geoordeeld dat het structureel verrichten van overwerk gevolgen kan hebben voor de arbeidsomvang.
Mijn vorige blog over het vertrouwensbeginsel had een bestuursrechtelijke insteek. De Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State heeft in de afgelopen jaren een maatstaf ontwikkeld om toezeggingen te wegen vanuit het perspectief van de burger. Het is niet meer zo van belang wat een overheid precies bedoelde. Meer van belang is hoe het is overgekomen bij een redelijk denkende burger. Die maatstaf van ‘het burgerperspectief’ is inmiddels ook door de civiele rechter overgenomen. Dat blijkt ook uit een arrest van het Gerechtshof ’s-Hertogenbosch van begin augustus 2023. Ook een ambtenaar (of een advocaat die optreedt voor de overheid) wordt langs die meetlat gelegd.
Een bestuurder doet er natuurlijk goed aan om op zijn woorden te passen. Zomaar iets roepen kan een dure grap worden. Zeker als het gaat om bijvoorbeeld een wethouder die iets zegt over een onderwerp dat tot zijn portefeuille behoort. In ieder geval moet het (schade)belang van degene die op een toezegging vertrouwde, altijd serieus genomen worden zo blijkt uit een recente uitspraak van de Raad van State.
In deze blog wordt een recente uitspraak van de Hoge Raad besproken. In deze uitspraak geeft de Hoge Raad antwoord op de vraag of een werkgever wettelijke en bovenwettelijke vakantiedagen moet uitbetalen die een werknemer tijdens het dienstverband heeft opgebouwd, maar die niet door hem zijn opgenomen.
